کد مطلب:53276 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:135
امروزه بشر به علم و دانش دست یافته است و قادر است تمام مسائل اجتماعی را مورد تفكر عمیق قرار دهد، از طرف دیگر ما می توانیم علت شكست یك تمدن بزرگ به وسیله ی یك تمدن كوچكتر را از تاریخ درك كنیم و بفهمیم كه چه عواملی سبب پیروزی آن جمعیت كوچك بر آن ملّت بزرگ شده است؟ بالاخره چنین نتیجه می گیریم كه علت اصلی پیروزی آنها استواری در عقیده و ایمان به هدف است. در حال حاضر دنیا همان موقعیتی دارد كه مسلمانها در شروع اسلام با آن مواجه بودند. آنها مجبور بودند تا با مفاسد كاملاً گسترده و جنایات بسیاری روبرو شوند، به طوری كه ما نیز در این زمان مجبوریم با آنها مواجه گردیم، اگرچه تعداد آنها اندك بود اما با بزرگترین [صفحه 219] امپراتوریهای تاریخ كه نیروی آنها از جهت كثرت و ثروت و تجهیزات جنگی با نیروی مسلمانها قابل مقایسه نبود مقابل هم قرار گرفتند. با وجود این اندازه امتیاز، بالاخره مسلمانها بر آن دو امپراتوری در مدت كمتر از پنجاه سال غالب آمدند و زمامدار دو حكومت بزرگ جهان گردیدند. بنابراین ما بایستی چگونگی این پیشرفت معجزه آسا را مورد مطالعه قرار دهیم. نه هیچ نیروی مادی و نه هیچ مكتب اقتصادی می تواند این واقعه ی عجیب را بیان كند، تنها چیزی كه به جرأت می توان گفت ثبات و استواری در عقیده بود، همان ایمانی كه هر مسلمانی به دشمن می گفت، همان طور كه قرآن هم می گوید: «بگو (ای پیغمبر) جز برای ما (وقوع) یكی از دو نیكی را انتظار می بری؟ (پیروزی یا شهادت در راه خدا) ولی ما درباره ی شما انتظار داریم كه خدا به وسیله ی عذابی از جانب خویش یا به دست ما جانتان را بگیرد. پس منتظر باشید كه ما با شما منتظریم» (سوره ی توبه، آیه ی 51). سپس او بی باكانه به دشمن حمله می برد تا یكی از دو افتخار را به دست آورد (شهادت در راه خدا یا پیروزی بر كفر). بعضی اشخاص ممكن است از روی دلسوزی یا برای شكستن روحیه مسلمانها بگویند تنها چاره ی ترقی كردن و رسیدن به هدف اسباب و ابزار مادی است، مخصوصاً تجهیزات جنگی البته ما محتاج به انواع مختلف اسلحه هستیم، اما آن در درجه ی دوم اهمیت است. در ابتدا ما بایستی ایمان خود را تقویت كنیم و سپس در برابر ستمكاران ایستادگی نماییم. ما بایستی به خطرات احتمالی اهمیت ندهیم و برای پیشرفت به هدف، فداكاری موده و در برابر كشورهای استعماری ایستادگی كنیم تا [صفحه 220] سعادت مردم را در سراسر دنیا تأمین نماییم. قرآن می گوید: «هر چه در قدرت دارید، نیرو و اسبان زین بسته، برای جنگ با ایشان آماده كنید كه با آن دشمن خدا و دشمن خودتان را و غیر آنها، دیگران را كه شما آنها را نمی شناسید و خدا آنها را می شناسد بترسانید. هرچه در راه خدا خرج كنید به شما پس داده می شود و ستم نخواهید دید (سوره ی 8، آیه ی 62).» آن انقلاب اسلامی كه ستمگران را به زانو می كشد و پایه و اساس دولتهای ستمگر را به لرزه درمی آورد، با كمك نیروهای مادی و معنوی در حال شكل گرفتن است تا هدف مقدس خود را همه جا منتشر سازد. هدف آنها بسط و توسعه ی عدالت اجتماعی است، آنها به دنیای جدیدی بشارت می دهند كه انسان به وسیله ی قدرتهای مادی در تنگنا نیفتد و یا اسیر مبارزات اقتصادی نباشد. همان طور كه قبلاً گفته شد، در حال حاضر گروه هایی اسلامی در كشورهای خودشان بر علیه هر نیروی شیطانی مبارزه می كند تا پیشرو آزادی و عدالت اجتماعی باشند. امام علی (ع) می فرماید: «جهاد (جنگ بر علیه حكومتهای ظلم و جور و ستمگران) یكی از دربهای بهشت است كه خدا بر روی دوستانش باز كرده است. آن، لباس دینداری و پرهیزكاری است و زره محافظت و سپر محكم خدا می باشد. هر كه از جهاد سرپیچی كند، خداوند لباس خفت و رسوایی بر او می پوشاند و قلب او با پرده ی غفلت پوشیده می شود و به علت ترك جهاد حقیقت و درستی از او فاصله می گیرد، او متحمل ذلت و خواری می شود و عدالت از او دریغ داشته می شود (وقتی كه ستمگران مسلط گردند، با او به عدالت رفتار نمی شود). به هر حال، بیگانه پرستان داخلی بدانند چون این نهضتها دین خدا [صفحه 221] را یاری می كنند، خدا هم از آنها حمایت كرده سرانجام به هدفشان نائل خواهند شد (هدف آنها توسعه ی عدالت اجتماعی است). قرآن می گوید: «و آنها كه در راه ما جهاد می كنند، ما هم مسلماً آنها را به راه خود هدایت می كنیم كه خدا با نیكوكاران است.» (سوره ی عنكبوت، آیه ی 69) البته برای رسیدن به هدف، بر ملتهای اسلامی لازم است تا همان طور كه مسلمانان در زمان پیغمبر فداكاری كردند، فداكاری و جانبازی نمایند تا موجب آگاهی مردم شود كه دنیای اسلام پر از خوبی و سعادت است و همچنین آنها باید بفهمند كه این فداكاریها بیهوده نبوده و توسط خدای توانا بر روی زمین ضمانت شده است (خداوند تضمین نموده كه پیروزی با جانبازان مؤمن است). امام علی (ع)می فرماید: «من هرگز در مبارزه با كسی كه مخالفت با حق می كند و مردم را گمراه می سازد، سستی نشان نخواهم داد.» در این زمینه قرآن می گوید: «سستی مگیرید و غمگین نشوید كه شما اگر واقعاً مؤمن باشید برتر هستید.» (سوره ی آل عمران، آیه ی 139). امام علی (ع) باز می فرماید: «ای مردم به من كمك كنید تا قلبهای شما را از آرزوها بزدایم (پاك كنم). به خدا قسم من انتقام مظلوم را از ظالم خواهم گرفت و او را به سرچشمه ی حق و درستی می كشانم، اگرچه سرسختی نماید.» در این روزها تبادل نظر بین تمدنها مطرح شده است، پس برای روشنفكران و جامعه شناسان كشورهای مختلف جهان لازم است مجالس مشاوره و مذاكره تشكیل دهند و درباره ی بحرانهای سیاسی و اقتصادی دنیا و تخفیف انحرافات اخلاقی و نابسامانی جوانان چاره ای [صفحه 222] بیاندیشند و همان طور كه اروپاییان در طول مدت جنگهای صلیبی از مسلمانان كسب دانش نمودند و آن دانش و آگاهی آنها را از بند خرافات آزاد نمود و در نتیجه نهضت علمی اروپا به وقوع پیوست، آنها همچنین بایستی با تمدن اسلام و شخصیتهای اسلامی چون امام علی (ع) آشنا گردند تا راه استقرار صلح و تأمین حقوق بشر را در سراسر دنیا پیدا كنند. در حال حاضر كشورهای اسلامی بایستی طرز حكومت و روش بزرگان خود را پیروی نموده و قوانین حكیمانه ی قرآن را در عمل آورده و از شخصیتهای برجسته ی اسلام الهام بگیرند. اگرچه تمام زمامداران اسلامی و مجریان قانون الهی، شخصیتهای ارزنده ای بودند و با روح اسلام حركت می كردند اما مشهورترین آنها امام علی (ع) می باشد كه شمّه ای از گفتار و كردار آن حضرت در این كتاب شرح داده شد، تا به وسیله ی همین شخصیت بزرگ و صفات اخلاقی و انسانی اش با سایر تمدّنها وارد مذاكره شویم. از طرف دیگر كشورهای اسلامی را شدیداً توصیه می نماییم تا با یكدیگر متحد شوند، همان طور كه قرآن می گوید: «همگی باهم به ریسمان (امن و امان) خدا چنگ بزنید و متفرق نشوید (سوره ی آل عمران، آیه ی 103).» و تا آنجا كه ممكن است احتیاجات خود را خودشان برآورند و هرگاه دشمن به گروهی از مسلمانان حمله ور گردید، سایر كشورهای اسلامی با دشمن مهاجم قطع رابطه ی سیاسی و اقتصادی نمایند. آنها باید بدانند تنها چاره ی حفظ استقلال و زنده كردن عزت و شكوه اولیه وحدت و یگانگی و عمل به اسلام متمدّن و پیشرو است.
امام علی (ع) در وصیتنامه اش به امام حسن می نویسد: «پسر جانم بدانكه... اگر نخواهی از آباء و اجدادت و از مردم پرهیزكار پیروی نمایی، تو باید در وهله ی اول حقیقت را از طریق فهم و ادراك جستجو كنی تا اینكه به شك و شبهه نیفتی و یا گرفتار منازعه و بحث نشوی...»
صفحه 219، 220، 221، 222.